W związku z pojawieniem się na polach walk niemieckich czołgów Tygrys i Pantera, polskie dowództwo zmuszone było do utworzenia jednostki zdolnej do nawiązania z nimi walki na równych warunkach. Z tego też powodu w sierpniu 1944 roku w okolicach Berdyczowa na dzisiejszej Ukrainie został sformowany 4 Pułk Czołgów Ciężkich Ludowego Wojska Polskiego.

Od rozgrzanej pustyni Libii i Egiptu do górzystych terenów Tunezji oraz bitew w Przełęczy Kasserine i Medenine.

Początków pojawienia się czołgów ciężkich w Wojskach Pancernych Stanów Zjednoczonych należy upatrywać jeszcze w czasach I wojny światowej. Wówczas współpraca brytyjskich i amerykańskich inżynierów zaowocowała projektem czołgu ciężkiego Mark VIII znanego również jako „Czołg Wolności”.

Początków 1 Polskiej Dywizji Pancernej na Zachodzie należy doszukiwać się jeszcze w przedwojennej II Rzeczpospolitej. W roku 1937 10 Brygada Kawalerii rozpoczęła proces transformujący ją w brygadę zmotoryzowaną.

Szybkie i zdecydowane zwycięstwa w trakcie kampanii francuskiej w 1940 roku sprawiły, iż niemieckie Naczelne Dowództwo rozpoczęło formowanie kolejnych dywizji pancernych mających wspierać już istniejące związki zmotoryzowane. Rozwiązaniem było łączenie pułków pancernych z dywizjami piechoty i wyposażanie ich w większą ilość sprzętu transportowego i inżynieryjnego. W taki sposób powstała 15 Dywizja Pancerna.